Op een mooie zonnige dag zit ik in het Vondelpark van Groningen, ook wel het Noorderplantsoen genoemd. Ik zit vlakbij twee kletsende moeder, waar ik geniet van een kleine lunch op het bankje bij de speeltuin. Heerlijk al die gezellige en spelende kinderen, dan neem je de kakelende moeders die daaraan vast zitten ook maar voor lief. Het hele park mag weten dat ze het huis weer hebben schoongemaakt, met het allernieuwste schoonmaakmiddel die gisteravond tussen goede tijden, slechte tijden nog op de reclame was. Ik voel dat ik nerveus word, hopend dat ik zelf niet zo over een aantal jaren in het park zit.
Trotse moeders
Ach aan de andere kant, trots mogen ze wel zijn op die mooie kinderen van ze. Omdat ik het al zo’n uiterst interessant gesprek vind, luister ik graag nog even mee. Het onderwerp kan snel switchen, want ik hoor dat het nu over één van de kinderen gaat, die begeleiding krijgt voor ADHD. Moeder geeft aan zich eerder altijd een perfecte ouder te voelen, er was nooit iets aan de hand met haar kleine jongen. Maar sinds die diagnose is het helemaal mis, andere mensen bemoeien zich met haar zoon en als ouders hebben ze niet het gevoel nog gehoord te worden. ‘Ze vertellen mij niks, ondanks dat ze zich twee ochtenden per week met mijn kind bemoeien. Als ik een vraag stel, geeft de begeleider aan geen tijd en ruimte te hebben en er te zijn voor onze kleine Julian. Wij als ouders kunnen een gesprek aanvragen, hier is weer andere begeleiding voor. Ik wil begrepen worden, benadrukt deze trotse moeder.’
De touwtjes in handen als ouders
Dit laatste raakt me. Ik krijg opeens een beetje medelijden. Deze moeder die net nog stralend over van alles en nog wat honderd uit kon praten. En dan ineens weer op de feiten wordt gedrukt, over hoe het daadwerkelijk in elkaar steekt. De andere moeder hoor ik weinig respons geven, de amandelen van haar dochter Lisa zijn er net uitgehaald. Ik hoor haar nog zeggen: ‘je moet je kind dan zomaar overgeven, aan een vreemde dokter’. Dit wordt vervolgens even tot in de details besproken, inclusief het verhaal over het uiterlijk van deze dokter. De conclusie luidt: ‘als ouder willen we graag de touwtjes in handen hebben en gehoord worden’ wat gaat er dan toch mis?
De perfecte moeder?
Ik denk nog even terug aan het zinnetje dat moeder zichzelf perfect noemt, wat is nou eigenlijk perfect? Het is naar mijn mening belangrijk om als ouder bewust bezig te zijn en betrokken te worden, bij alles wat er gebeurt omtrent jouw kind. Luisterend naar dit gesprek van deze twee trotse moeders en kijkend naar mijzelf, is het een uitdaging om met ouders een manier te bedenken, om samen voor hun kind aan het werk te gaan. Zo voelen ouders zich begrepen en vooral niet vergeten.
Mijn lunch is op, ik aarzel nog even om op deze moeders af te stappen. Toch bedenk ik me. Niet dat ik het allemaal zo goed weet hoor, ik leer nog iedere dag. Want ik absoluut niet ben is perfect. Gelukkig niet…..
Meer lezen over perfectionisme? Lees dan bijvoorbeeld:
