Als het lot je een citroen geeft, maak er dan limonade van – stappenplan voor narigheid

Een citroen is zuur. Net zo zuur als die narigheid in het leven. Hoe kun je van die zure citroen nou limonade maken? Lees hier het stappenplan.

 

Stap 1

Het is niet de bedoeling om direct limonade te maken van de citroen. De eerste stap is namelijk accepteren dat het even niet leuk is. Zo zegt ook psychiater Dirk de Wachter: Het is dé ziekte van deze tijd. Het idee dat ons leven vooral leuk moet zijn. Terwijl tegenslag ons juist veel kan brengen.

Hij zegt: Er zijn in Nederland geen epidemieën, er is geen hongersnood en materieel gezien hebben het nog nooit zo goed gehad als nu. Waarom zijn er dan zulke wachtlijsten bij psychiaters? Waarom slikken we zoveel pillen? En waarom zijn er zoveel diagnoses? Zijn conclusie: We zijn te gefascineerd door gelukkig zijn. We willen dat alles leuk is.

Het is een vergissing, zegt hij. We moeten leren accepteren dat het leven soms eens lastig is. Maar we hebben het moeilijk met de kleine narigheden van het leven. We kunnen blijkbaar niet aanvaarden dat het soms verdrietig is.

Stap 1 is dus: Sta stil bij je verdriet, bij die citroen en accepteer dat het even niet leuk is.

 

Stap 2

Accepteren dat er narigheid mag zijn. Hoe gaan we daar over het algemeen mee om in onze maatschappij? Juist, dat verdriet moet worden weggestopt. Dat mogen we niet laten zien. Onze narigheid, moeilijkheden, onze kwetsbaarheid wordt weggestopt. We kunnen vaak niet terecht bij vrienden of familie, want we willen graag gezellig zijn, stoer & sterk. En dus stoppen we het weg en zetten we door.

Daarbij komt dat de individuele maatschappij ook lijkt door te schieten. Zelfstandigheid wordt enorm hoog gewaardeerd. We denken daarom dat we het best alleen kunnen. Zonder hulp. Terwijl juist door het tonen van kwetsbaarheid en het delen van verdriet verbondenheid ontstaat.

Stap 2 is dus: Wees kwetsbaar, deel verdriet en voel je daardoor verbonden met de ander.

 

Stap 3

We denken dat we het leven zo kunnen maken als we zelf willen. Dat we een ideale wereld kunnen scheppen. Maar het is onmogelijk om een perfecte wereld te creëren. Doordat we het onmogelijke tot doel stellen, ontstaat allerlei narigheid, depressies en burn-outs.

Het pleidooi van Dirk Wachter hierin: Ik pleit níet voor ongelukkigheid, maar voor geluk vinden in het gewone, alledaagse. Ik pleit voor gewonigheid en daaraan plezier beleven. Dus niet meer constant in de party modus, elk jaar een nog verdere reis en de mooiste foto’s op social media, maar genieten van gewonigheid.

Ik doe daar nog een schepje bovenop: We hoeven ons niet steeds aan te passen aan anderen. Of proberen te doen zoals het hoort. We mogen onze eigen keuzes maken. Daarin mogen we lekker imperfect zijn.

Stap 3 is dus: Vier gewonigheid en wees lekker imperfect.

 

Stap 4

Nu je alle stappen goed hebt doorlopen (want goed = goed genoeg), ben je toe aan stap 4. Het is eerst even zuur, maar daarna krijg je er vaak iets ontzettend moois voor terug. Lekker citroenlimonade. Dit is geen concrete stap, maar daarom niet minder belangrijk. Het gaat er namelijk om dat je jouw intuïtie volgt en dat je nieuwe wegen op je af laat komen.

Stap 4 is dus: Volg je intuïtie en ontdek de lekker citroenlimonade.

 

 

Mijn citroenlimonade

In 2014 zeg ik mijn vaste contract bij een schoolbestuur op. Na de zomer mag ik aan de slag op een school voor Praktijkonderwijs, eindelijk meer praktisch werk! Ik word aangenomen voor een project van 3 jaar en ik heb er erg veel zin in! De school staat onder zwaar toezicht van de Inspectie, want zij heeft het predicaat ‘zeer zwak’ ontvangen. Binnen een jaar krijgt de school opnieuw bezoek van de Inspectie en dan moeten er voldoende tekenen zijn van vooruitgang, anders moet de school wellicht sluiten. Een pittige klus voor alle medewerkers dus. Binnen een jaar is het gelukt! De school is weer voldoende!

 

De citroen

Een paar weken later komt de interim directeur met de mededeling dat hij de financiën eens flink onder de loep gaat nemen. Je voelt ‘m al aankomen: Alle medewerkers met een tijdelijk contract moeten de school verlaten, waaronder ik. Dit alles gebeurt tijdens mijn bevallingsverlof en dat terwijl ik 3 weken na mijn bevalling nog naar de school ben gegaan om een gesprek te voeren met de Inspectie.

Pfff, dit is echt zuur! Een dikke citroen! Ik wil helemaal niet solliciteren tijdens mijn verlof. Ik wil genieten van mijn gezin. Ik heb echt een hekel gekregen aan brieven schrijven. Elke keer weer die afwijzing, vaak met de mededeling: “Je hebt niet genoeg ervaring.” Ik word er onzeker & chagrijnig van! Ik kom zelfs in een echte dip terecht… Ik heb vaak gedacht: “hoe kom ik hier nou weer uit?”

 

De citroenlimonade

Achteraf lijkt het allemaal zo klaar als een klontje, maar op dat moment kon ik het écht niet bedenken. Sinds een aantal jaar ben ik volledig zelfstandig ondernemer. Hier kan ik mijn passie in kwijt. Het voelt niet eens als werk! Ik heb alle nieuwsbrieven met vacatures stopgezet, ik ga er helemaal voor! Wat een energie krijg ik hiervan en wat voelt dit goed!

Ik zou andere mensen dit zeer aanraden! Ga voor je passie, zet jouw talenten in, voel de energie weer stromen! Durf daarbij te kiezen voor paden waarvan andere mensen je raar aankijken. Kies wat bij jou past. Schaamteloos imperfect.

 

Ook interessant:

Herkennen van perfectionisme (lees nummer 3 eens)

Hoe je gelukkig kunt zijn in de prestatiemaatschappij